De lamellenverbinding en de witte lijn bieden samen met de strekpees een tegenkracht aan de kracht die de diepe buigspier via de diepe buigpees uitoefent op het hoefbeen. Als de lamellenverbinding beschadigd raakt, zoals altijd het geval is bij hoefbevangenheid, dan zou de trekkracht van de diepe buigpees niet meer voldoende gecompenseerd worden en daardoor het hoefbeen verder ‘lostrekken’ en laten kantelen.
Maar klopt dat wel?
De vraag is of dit verhaal van de te sterk trekkende pees wel helemaal het geval is. De kracht die de diepe buigspier in rust uitoefent op de diepe buigpees (de spiertonus) zal zich snel aanpassen. Ook wordt de pees zelf een paar millimeter korter. Door beide factoren wordt de trekkracht op het hoefbeen minder. Deze komt weer min of meer in evenwicht met de bovengenoemde tegenkracht.
En hoe zit het dan met een zinker?
Bij een zinker raakt de lamellenverbinding rondom, zwaar beschadigd. Opvallend genoeg kantelt het hoefbeen in deze situatie minder dan je zou verwachten. Het daalt in de hoefcapsule en blijft daarbij zowel nagenoeg parallel aan de grond als in de juiste hoek ten opzichte van het koot- en kroonbeen.
(foto: Alfons Geerts)
Het antwoord is eenvoudig
Het is voornamelijk het gewicht van het paard waardoor het hoefbeen kantelt of zinkt. Is de lamellenverbinding alleen voorin de hoef beschadigd, dan zal het hoefbeen als het ware om de nog intacte achterzijde heen naar beneden draaien. Raakt de hele lamellenverbinding beschadigd, dan is dit uiteraard niet meer mogelijk. Het hoefbeen wordt dan door het gewicht van het paard in zijn geheel naar beneden gedrukt.
Interessant weetje: In stand draagt een enkel voorbeen circa 30% van het lichaamsgewicht. In galop is dit zelfs 150%. 24 uur nadat het paard kreupelheidsklachten vertoont is de lamellenverbinding al een factor 10 zwakker dan in gezonde toestand. Weerstand bieden aan de neerwaartse kracht van het lichaamsgewicht is niet langer mogelijk.
Afrollen
Het is wel zo dat de tegenkracht van strekpees en gedeeltelijk beschadigde lamellenverbinding samen, niet voldoende is tijdens het afrollen van de voet. Dan is er een moment waarop de diepe buigspier via de buigpees het hoefbeen naar achter trekt terwijl de hoef nog wordt ‘tegengehouden’ door de ondergrond. Dit draagt bij aan verdere hoefbeenkanteling en verklaart gedeeltelijk waarom er ook in het geval van een zinker enige kanteling te zien is op röntgenfoto’s. En natuurlijk ontstaan zinkers niet van de ene op de andere dag, maar worden ze vooraf gegaan door een hoefbeenkanteling. Die blijft dan nog voor een deel zichtbaar.
Chronische peescontractie
Langdurige hoefbeenkanteling en de verkorting van de diepe buigpees die daarmee samengaat, zou ertoe kunnen leiden dat de pees langdurig samentrekt. Dit noemen we chronische peescontractie.
Je wilt meer weten
Hou je van dit soort uitgebreide en objectieve informatie over hoefbevangenheid? ‘Hoefbevangenheid : begrijpen, genezen, voorkomen’ staat er vol mee! 334 pagina’s met toegankelijke, wetenschappelijk onderbouwde kennis, inzichten en adviezen die jou en je paard gaan helpen.
tekst: Remco Sikkel
Ook ik heb deze gedachte, daardoor rijst wel gelijk de vraag hoe zinvol het is om het paard extreem te laten zakken in de hiel.
Niet zo zinvol. Het streven moet zijn het hoefbeen nagenoeg parallel te zetten met de ondergrond. In de meeste gevallen vraagt dat om het enige hielhoogte.